Feed Forward

woensdag 26 februari 2020

De geluiden van de stad druppelen door de open deur naar binnen en als ik mijn ogen open doe is het eerste wat ik zie mijn klamboe. Een vlaag kruiden, vermengd met verbrand afval en wat dieselgeuren van de vele Bajaj’s (de Ethiopische  tuktuk)  en andere transportmiddelen, komen met een briesje mijn kamer binnenwaaien. Vandaag is de dag van onze workshop ‘’ Giving and Receiving Feedback. Door de goede voorbereiding van Janna en het voorwerk van de andere twee workshops,  ben ik er helemaal klaar voor. Op school doen we de laatste voorbereidingen en als dat klaar is ga ik wat rondlopen. Mijn buddy geeft in de middag les en dus bezoek ik een willekeurige les. Als sportcoach wordt ik getrokken naar het “sportveld” waar een klasje van 104 leerlingen van alles en nog wat doet, wat je met goed fatsoen bewegen kan noemen. Je kan ook niet meer vragen van deze oudere dame die zeker geen gymdocent is. Als bezienswaardigheid heb ik binnen no time een groep kinderen om mij heen van rond de acht jaar. Gisteren heb ik ze opgepropt in een lokaal gezien en ik herken een paar gezichten en zij mij natuurlijk ook. Wat de aanleiding is krijg ik niet mee, ik vermoed de docent, maar het begint bij een stuk of 20 leerlingen en gaandeweg sluit de hele klas aan. Ze zingen met zoveel passie dat het over het hele terrein heen galmt en enkele collega’s op het geluid af komen. Hoe vereerd kun je je voelen.

Voor we met de workshop kunnen beginnen worden we getrakteerd op een koffieceremonie wat een vliegende start geeft. De workshop sluit perfect aan op de eerdere twee workshops en op het motto van de school wat uitgeschreven op een bord bij de ingang staat.   

Edwin doopt het ‘’ Sandwichmodel ‘’ om tot het ‘’ Injeramodel’’.  Als we de Ethiopische collega’s aan het eind vragen of ze feedback willen geven en feedback willen ontvangen reageert iedereen positief. Waar we bij de eerste dag twijfels hadden over het bereiken van onze doelstellingen boeken we enorme vooruitgang. De problemen waar we tegenaan lopen blijken vaak hele logische oorzaken te hebben. Moeizame gesprekken komen niet voort uit onwil, maar gebrekkige taalontwikkeling zelfs bij de docenten Engels. Als mijn buddy na de workshop feedback ons gesprek af wil breken, blijkt dat het haar beurt is om de koffieceremonie die ze in de lerarenkamer hebben te gaan leiden. Niet te snel oordelen begint een soort motto te worden hier in Jimma. De koffieceremonie in de lerarenkamer voeren ze in de ochtend en de middagpauze op. Vandaag werden er na de middagceremonie twee gebeden opgezegd, blijkbaar in het Afaan Oromo en in het Amhaars. Vervolgens werd ons gevraagd of wij voor wilden gaan in gebed. Gelukkig had Rieky een Engelstalig gebedenboekje mee wat erg werd gewaardeerd in dit land, waar bijna iedereen een vorm van geloof heeft.

 Paul Brouwer - docent

De wetten van Newton

Achterin de klas, Newtons eerste wet. Amhaars is de voertaal, met soms een stukje Engels. De docent zegt dat hij dat doet om te oefenen met ze. Volgend jaar wordt het vak namelijk in het Engels gegeven. Ik denk eerder dat het is om mij niet helemaal verloren te laten.

Ik zit achterin de klas, tussen de leerlingen. Naast me zit een meisje met een hoofddoek, ik geloof dat ik gisteren ook al bij haar heb gezeten. Gisteren was ze erg verlegen, maar deze keer durft ze mij dingen te vragen. Hoe heet je? Waar woon je? Welk vak geef je? We wisselen fluisterend de antwoorden uit. Ze schrijft haar naam in het Amhaars in mijn boekje. Ik schrijf de mijne op haar losse blaadjes. Eigenlijk zijn we niet echt aan het opletten, waardoor ik me wat opgelaten voel. Dat is niet waarvoor ik hier ben. Naast me hoor ik haar mee fluisteren met de woorden die ze van het bord overschrijft, en zie ik haar naar buiten staren als ze even aan het nadenken is. Ze let ook op mij, vraagt me wat ik opschrijf en of het een dagboek is. Of ik Amhaars spreek? Mijn negatieve antwoord brengt haar in verwarring…wat doe je hier dan?

Ondertussen hoor ik in het Engels dat we zijn aanbeland bij de 2^e wet van Newton. Ze zoekt naar plaats op haar losse blaadjes om mee te schrijven. Ik scheur er een paar uit mijn boekje en geef die aan haar. Met grote zorg stapelt ze alle blaadjes op en zet het klemmetje bovenop, zodat ze niet uit elkaar vallen. Trots zoekt ze de aandacht van haar vriendinnen in de klas en houdt ze haar blaadjes omhoog. Als ik later op de blaadjes kijk, zie ik dat ze heeft geprobeerd om mijn naam te schrijven.

Ondertussen staat de docent recht voor mij en vraagt of ik begrepen heb wat hij net voor me vertaalde. Flashback naar mijn eigen tijd in schoolbanken, waarbij ik vaak geen idee had wat er aan de hand was. Net als toen antwoorde ik met een volmondig ‘yes’! Het zorgt er wel voor dat ik weer wat meer oplet in de les. Nu staan er wat formules op het bord die ik gelukkig kan lezen, wat het voor mij wat eenvoudiger maakt.

Stiekem let ik nog steeds helemaal niet op. Ik ben aan het genieten van de hele situatie. Het dringt tot me door in wat voor bizarre situatie ik zit. Op een scheef bankje achterin een natuurkunde les ergens diep in Afrika. De klas heeft alleen bij binnenkomst even opgekeken, maar zit nu weer normaal in de les. Behalve het meisje, naast me zit ze net als ik te glimlachen.

Newton had het in zijn wetten over actie en reactie. Ik begin, nu ik hier in de Ethiopische schoolbanken zit, een beetje te beseffen dat mijn actie om me in te schrijven voor deze reis een erg grote reactie heeft….

En ondertussen geniet ik nog even door.

Luuk Smets - docent